eylul

seviyorum yolculukları,,yalnızsam tabi..ayrı bir hüzün;insan yüreğinin en kuytusundaki sızıyı bile bulup çıkarıveriyor o an,,koyuyor avucuna..
15 saatlik bir otobüs yolculuğu yaptım bir kaç gün önce...karardı hava,,söndü ışıklar,,doldurdum avucumu sızılarımla tek tek....büyük marifet,,nasıl bir milletsek,,insan hüznünden keyif alır mı hiç?üstelik ben külleri bile uçuşmuşlarla yetiniyorum,o kadar becerikliyim yani :)
aslında anlatmak istediğim başka bir şey; yol boyunca bana eşlik eden ezgi ve büyülendiğim sözleri..

"Geldim mutsuzluğumla,yürek susuzluğumla
Koynuna al demiyom,eşikte koyma beni
Koynunda yatır demem,yeter bağışla beni
Aç ellerin gireyim,sana ömrüm vereyim
Kuruyan dudaklarına,nefesimi süreyim
Dağlara küs olur mu,bahara yas olur mu
İki yürek bir canken,ayrı düşmek olur mu
Biliyorum suçluyum,kentin kirli suyuyum
Sevmesini bilmiyorsam,geçmişin sonucuyum
Aç kapıyı gireyim,sana ömrüm vereyim
Kuruyan dudaklarıma,nefesini süreyim.."

BİLİYORUM SUÇLUYUM,,KENTİN KİRLİ SUYUYUM.. bu nasıl bir yetenektir ya..ne güzel bir benzetmedir öyle...
su kadar doğal ve tertemiz sevgilerimiz,,atık sular gibi kirletilip önemsizleştiriliyor böyle malesef..

kaç kişiyiz acaba,,kendimizi kentin kirli suyuna benzetecek??